Ω ΕΛΛΗΝΑ !...

Επιτέλους ήρθε το τέλος. Το μισοπνιγμένο μας κορμί βούλιαξε μια και καλή. Νιώσαμε την άμμο στις πατούσες μας και το φως μπαίνει πλέον στα μάτια μας μέσα από κυβικά αλμυρού νερού. Πολλή η αλμύρα των δακρύων μας που γέμισαν τις θάλασσες μας. Κολυμπάμε πλέον στα δάκρυα μας. Γιατί, ω Έλληνα, δάκρυσες πολύ.
Ήρθε λοιπόν η ώρα τώρα που πατάς τον πάτο της θάλασσας (το μοναδικό στέρεο έδαφος εδώ και δεκαετίες) και να μην ψάξεις καμία σανίδα σωτηρίας να σε περιμένει στην επιφάνεια. Οι σανίδες βγήκαν και αυτές στο παζάρι των εχθρών σου, αυτών που σε πέταξαν στην θάλασσα όταν βάραινες το πλοίο. Σε πέταξαν ως περιττό, αυτό μην το ξεχάσεις ποτέ. Σταμάτα λοιπόν να πνίγεσαι και βάλε το μυαλό σου να δουλέψει. 50 χρόνια το είχες στην ναφθαλίνη. Μην ζητάς τώρα να βρεις τον αίτιο και τον φταίχτη. Προτεραιότητα έχει να μην πνιγείς. Προτεραιότητα έχει να μην ξεχάσεις το επαναλαμβανόμενο λάθος σου: Να επενδύεις σε θρασύδειλους.
Βάλε καλά στο μυαλό σου, Έλληνα, ότι όποιος ασκεί εύκολη πολιτική σε έχει ως αναλώσιμο είδος. Και σε αυτή την χώρα οι πολιτικοί της πάντα τον εύκολο δρόμο επέλεγαν. Τον ανώδυνο για αυτούς. Δεν ήσουν ποτέ για κανέναν τους τίποτε παραπάνω από μία ψήφος. Η ζωή σου, εν ολίγοις, ήταν ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο σε μία βρώμικη κάλπη. Σε είχαν πάντα ως βάρος στις πλάτες τους και τώρα ήρθε η ώρα να το μάθεις: Νιώθουν όλοι τους ανάλαφροι.
Όσο και να ουρλιάζεις στον βυθό κανείς δε σε ακούει. Είσαι ολομόναχος. Και αν δεις κανένα χέρι να απλώνεται από καμία σχεδία που πλέει στην επιφάνεια, ξανασκέψου πριν δώσεις το χέρι σου για να σωθείς. Δεν ξέρεις πόσες μέρες νηστικοί είναι αυτοί που σου «δίνουν βοήθεια». Μάθε τα πνευμόνια σου να αντέχουν ώρες υπό πίεση, μάθε τα πόδια σου να περπατάνε μέσα στην θάλασσα. Ξέχνα τις απλωτές, ξέχνα τις ανάσες. Το νου σου να τον έχεις στο επόμενο βήμα. Μάθε να οργώνεις τον πάτο και κάνε κάμπο ξανά γεμάτο στάχυα. Βγάλε το ψωμί της ημέρας σου κατακτώντας το θαύμα. Και αυτή την φορά πρόσεχε που δίνεις ακόμη και το ψίχουλο. Γιατί αυτοί οι θρασύδειλοι έχουν βρει στεριά περιμένοντάς σε, και μην ξεχνάς ότι όλοι τους από ένα ψίχουλο δανεικό ξεκίνησαν.
Σκέψου ότι αυτή η χώρα γύρισε ανάποδα και τώρα πλέον έχεις την θάλασσα της για ουρανό. Και εσύ, ω Έλληνα, όταν έχεις ουρανό- ακόμη και υγρό - μπορείς πάνω του να ζωγραφίσεις αστέρια.
 Από τον simple man

Βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε ένα κειμενάκι του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα στο αξιόλογο blog  vagnes. Το κείμενο:

   ΄΄ Πηγαίναμε τριάντα πέντε χρόνια τώρα. Πηγαίναμε αποθεώνοντας όλοι μαζί την ψευτομαγκιά, την εξυπνάδα, την άρνηση, την τεμπελιά, την ευκολία, την πόζα, την επαναστατικότητα, την «γοητεία». 

Σε όλους τους χώρους. Από το πώς φτιάχναμε τα σπίτια και τις πόλεις μας μέχρι το πώς κάναμε τις ταινίες μας και εσείς τις εφημερίδες σας. Από το τι μαθαίναμε στο σχολείο μέχρι το τι ονειρευόμαστε για το παιδί μας. Από το τι θεωρούσαμε αποτυχία μέχρι τι θεωρούσαμε επιτυχία.

Όλα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την επίμονη άρνηση συνολικά της κοινωνίας μας να ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΕΙ! 

Το τέλος αυτής της πορείας είχε, έχει και πάντα θα έχει το ίδιο αποτρόπαιο τέλος. Είναι αυτό που είδαμε χτες. Αυτό που ξαναείδαμε πριν από δυο χρόνια με το νεκρό παιδί. Αυτό που ενδιαμέσως βλέπαμε να γίνεται καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας. Σε όλη την Ελλάδα ο πατέρας παρά τα άσπρα του πια μαλλιά να συνεχίζει να φέρεται σαν έφηβος. Να μαϊμουδίζει τον χίπη, τον επαναστάτη, τον μάγκα, τον ξύπνιο, τον πονηρό. Και οι γύρω να τον χειροκροτούν. Και αυτός να συνεχίζει τα «άλα του», τα «όπα του», τις γυροβολιές του μέσα σε χειροκροτήματα. Από τη δουλειά μέχρι το Κοινοβούλιο, από τη φορολογική του δήλωση μέχρι το εστιατόριο και με παντοτινό ναό της αρχοντοβλαχιάς τη «μεγάλη γειτονιά» της τηλεόρασης. 

Μόνο που ο μεθυσμένος πατέρας δεν έβλεπε ότι με αυτόν τον τρόπο στερούσε από το παιδί του το δικαίωμα να είναι ΑΥΤΟΣ ο έφηβος! 

Το παιδί όμως έβλεπε ότι ήταν κατειλημμένη η θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Και για να μπορέσει να υπάρξει, να αποκτήσει ταυτότητα, αναγκάστηκε και στράφηκε σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο μοναχικά, πιο «ντεθιάρικα» όπως τα λένε, στέκια. Αυτό είδαμε χτες. Τον γιο να πυρπολεί, να καίει, να σκοτώνει και τον πατέρα του δυο βήματα πιο πίσω να λέει «Μπράβο γιε μου, καλά του έκανες. Για να μάθει να μην είναι απεργοσπάστης!». Μια φρικτή οικογένεια. Που δυστυχώς είμαι μέλος της. Αν υπάρχει ελπίδα, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως για να έρθει φως χρειάζεται πρώτα το σκοτάδι. Το σκοτάδι σήμερα είναι παντού. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για το φως. Ξέρω όμως ακόμα ότι το ύφασμα είναι τέτοιο που ο αμετανόητος πατέρας θα συνεχίσει τις εύκολες ζεϊμπεκιές του ρίχνοντας πάλι το φταίξιμο σε κάποιους άλλους. Αυτούς που τον «κλέψανε, τον κοροϊδέψανε, τον πουλήσανε, τους ξένους, τους πολιτικούς, τα κανάλια», ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ! 

Ελπίζω τη φορά αυτή το παιδί να μην κάθεται να τον χαζεύει αλλά να του πει να κάνει στην άκρη για να χορέψει αυτό. Παραμένω δηλαδή αμετανόητος φίλος της τέχνης που ελπίζει στην ουτοπία της αναίμακτης πατροκτονίας! 

το ερώτημα που τίθεται από εμένα είναι το εξής:

ακόμη κι αν διαβάσουν όλοι οι γονείς τα γραφόμενα τούτα είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι τους αφορούν και αν έστω καταλάβουν πως τους αφορούν είναι διατεθειμένοι να επανορθώσουν τα φρικτά αυτά σφάλματα τους, ή πάλι θα φταίνε όλοι οι άλλοι?΄΄

Λίγη περαιτέρω ανάλυση δεν θά ΄ταν άσκοπη...

    Ποιο σαφή άποψη θα διαμόρφωναν οι ακροατές και όσοι θα αναγνώσουν την ομιλία - απάντηση του Αλέκου Τσίπρα  στις μέχρι σήμερα κρατούσες απόψεις για την αντιμετώπιση της τραγωδίας που βιώνουμε, αν προχωρούσε  ένα επίπεδο ακόμα την συγκεκριμενοποίηση των προτάσεών του. Σαφώς η αρχή έγινε όμως και περιμένουμε και από τους υπόλοιπους πιο λεπτομερείς απόψεις επί του θέματος.Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα από την ομιλία του Α. Τσίπρα , που αναφέρεται αποκλειστικά στο πρόβλημα , ευελπιστώντας ότι θα έχουμε νεώτερα σχετικά , σύντομα :
..." Το ερώτημα που ακούγεται από παντού αυτές τις μέρες είναι αν απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα που έρχεται υπάρχει εναλλακτική λύση.
Και μας ρωτάει πολύς κόσμος καλοπροαίρετα. Εντάξει όλα αυτά. Αλλά έχετε εναλλακτικές λύσεις να προτείνετε;
Η απάντηση είναι ένα μεγάλο και κατηγορηματικό ναι. Έχουμε λύσεις να προτείνουμε.
Υπάρχει εναλλακτικός δρόμος, μόνο που για να γίνει ρεαλιστικός απαιτεί την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα. Απαιτεί η περασμένη Τετάρτη να επαναληφθεί ξανά και ξανά, ώσπου να καταλάβουνε ότι δε μπορούνε να πάνε πολύ μακριά με κόντρα το λαό και τη κοινωνία.
Και ο εναλλακτικός δρόμος ανοίγεται με την απεμπλοκή από τον καταστροφικό μηχανισμό της υποτιθέμενης στήριξης από το ΔΝΤ.
Με επαναδιαπραγμάτευση και διεκδίκηση για απ ευθείας δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Με αναδιάρθρωση των όρων, του χρόνου αποπληρωμής, των επιτοκίων και ενδεχομένως και με διαγραφή μέρους του χρέους, στα πλαίσια μιας συνολικής ρύθμισης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο.


Ο εναλλακτικός δρόμος, όμως, ανοίγεται κυρίως μέσα από μια αντίστροφη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και εις βάρος των δυνάμεων του κεφαλαίου.
Γιατί το δημοσιονομικό πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί από τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και όχι κόβοντας από τους μισθούς φτώχειας και από τις συντάξεις της ανέχειας .


Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφάλαιο.
Να αρθούν οι αδικίες του φορολογικού συστήματος.
Να καταργηθούν οι δεκάδες απαλλαγές από ΦΠΑ.
ΝΑ φορολογηθεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο που έχει 58 διαφορετικά είδη φοροαπαλλαγών.
Να φορολογηθεί επιτέλους και η εκκλησιαστική περιουσία.
Να μειωθούν δραστικά οι στρατιωτικές δαπάνες.
Ας γίνει η επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπούργου ευκαιρία για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία.
Αλήθεια πόσα σχολεία, πόσα νοσοκομεία θα μπορούσαμε να έχουμε αν δεν ξοδεύαμε κάθε χρόνο γύρω στο 4 με 5% του ΑΕΠ για όπλα .
Να ποιος γέννησε το χρέος.
Οι εξοπλισμοί, οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο και το καθεστώς ασυλίας στην αισχροκέρδεια των τραπεζών.
Να τελειώνουμε λοιπόν με την ασυλία των τραπεζών.
Ζητάμε να επιβληθεί άμεσα κοινωνικός έλεγχος στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Και να συγκροτηθεί δημόσιος τραπεζικός πόλος, που θα σπάσει το τραπεζικό καρτέλ, το πιο σκληρό καρτέλ της ελληνικής οικονομίας.
Να καταβάλουν οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο εταιρίες το 10% των κερδών τους με μορφή μετοχών στα ασφαλιστικά ταμεία.


Να φορολογήσουμε τον αφορολόγητο πλούτο για να στήσουμε ασπίδα κοινωνικής προστασίας.
Να στηρίξουμε τους ανέργους.
Να προστατεύσουμε τους αδύναμους
Αυτό που χρειαζόμαστε, όχι το κυνισμός των γραφειοκρατών του ΔΝΤ
Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι σχέδιο για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας.
Δημόσιες επενδύσεις. Εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης. Έμφαση στην αγροτική οικονομία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον ήπιο τουρισμό και τις νέες τεχνολογίες. Παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα."...

"YΠΟΤΡΟΦΙΑΔΑ"...για κείμενα που έχουν να πούν...

Κείμενα που έχουν κάτι διαφορετικό να πούν, για το χθές το σήμερα και το αύριο.Καλώς μας ήλθατε...